Rochelle Monte geeft in het dagelijks leven leiding aan een financiële instelling en heeft haar eigen adviesbureau. In haar vrije tijd schildert ze met veel toewijding en heeft zich daarin verrassend goed ontwikkeld. Ik kom haar regelmatig tegen als deelnemer aan tentoonstellingen en kunstevenementen. Voor deze serie over ‘Mijn eerste kunstaankoop’, vroeg ik haar om haar verhaal te delen.
Eigen werk
Rochelle is slank en ziet er altijd verzorgd en modieus uit. Ze spreekt snel, maar haar houding is rustig en zelfverzekerd. In een gezicht met fijne gelaatstrekken kijken haar donkere ogen je recht aan, open en aandachtig.
Haar schilderkunst viel me voor het eerst op in 2017, tijdens de expositie Isla i Arte den Nos Bida. Deze tentoonstelling bracht 31 deelnemers samen, een mix van professionele en amateurkunstenaars die met hun kunst een gevarieerd en kritisch beeld gaven over honderd jaar leven met de olieraffinaderij.
Dualismo
Met haar inzending Dualismo behoorde Rochelle tot de groep die de aandacht vestigde op de werknemers, vooral op de vaders die als gezinshoofd de kost verdienden. Rochelles schilderij toont een rood buizenstelsel. Aan de ene kant ervan loopt een werknemer in een zandkleurige overall en witte veiligheidshelm. Hij houdt de hand vast van een klein meisje, gekleed in een blauw T-shirt en korte broek, dat met hem meeloopt.
Mij trof de eenvoud van het beeld en de tederheid van het moment: de handen die elkaar vasthouden en het oogcontact. Ook het slim toepassen van de primaire kleuren en de compositie viel op. De groene ondergrond verwijst naar de welvaart die het werk bracht, maar de vaderfiguur zit gevangen in het buizenstelsel. Het meisje staat erbuiten, zij is vrij. Zijn opoffering bood haar nieuwe kansen en vrijheid.
Speciale betekenis
Sindsdien merk ik dat Rochelle actief betrokken is bij exposities, zowel als bezoeker als participant. Als ik voorzichtig informeer of ik haar mag interviewen over haar eerste kunstaankoop, moet ze even nadenken. Ze schildert zelf veel en hangt graag haar eigen werk aan de muur, vertelt ze. Toch stemt ze in, want die eerste aankoop heeft voor haar een speciale betekenis.
Als ik op het afgesproken tijdstip bij haar binnenkom, begrijp ik haar aarzeling. Aan de muren van haar ruime woning hangt vooral haar eigen werk. Sommige stukken herken ik van eerdere exposities. Hier en daar zie ik kunstwerken van bekende lokale kunstenaars.
Het werk kocht míj
Rochelles eerste aankoop hangt in de eethoek: twee kleine schilderijen in encaustiek* van Ria Houwen (1947 – 2025), gekocht bij de toenmalige Mon Art Gallery in Renaissance Mall & Rif Fort. Ze denkt dat het rond 2010 moet zijn geweest. “Ik was daar niet toevallig, maar het was wél een impulsieve aankoop”, lacht Rochelle. Dan kijkt ze me aan en zegt spontaan: “Het voelde alsof het werk míj kocht, in plaats van andersom!” Het klinkt alsof ze zichzelf ermee verrast.
De schilderijtjes hebben het formaat van een wandtegel, en Rochelle hangt ze thuis netjes naast elkaar op.
Het schilderijtje links heeft als titel Go for a swim en toont de omtrek van een zwemmend figuur, omgeven door verschillende tinten blauw. Het werk rechts, Two swimming, laat twee lichamen in het water zien, deels beschenen door een lichtbron, waardoor de structuur van het water op hun huid weerkaatst.
Rochelle voelde zich aangetrokken door de kleuren, de techniek, de figuren en de mengeling van rust en energie in het werk.
Twijfel
Even twijfelde ze over de aankoop, vanwege de prijs én omdat ze op dat moment bezig was met de bouw van haar huis, maar spijt heeft ze nooit gehad. Rochelle vertelt enthousiast dat ze van jongs af aan al goed kon tekenen. Het was haar uitlaatklep. Toen ze ging studeren stopte ze ermee; want al haar aandacht ging naar haar studie en daarna haar carrière. De intuïtieve aankoop van het werk van Ria Houwen deed ze op het moment dat ze besefte dat ze haar creativiteit te lang had verwaarloosd. Ze was net weer begonnen met schilderen en voelde de behoefte om meer met kunst bezig te zijn. Dáárom was ze in de galerie en dáárom trokken de twee werken haar aandacht, verduidelijkt ze.
Oefening en groei
Wanneer Rochelle besluit weer te gaan schilderen, pakt ze het voortvarend aan.
Ze volgt eerst drie maanden les bij autodidact kunstenaar Papy Adriana (1956), die dan net zijn kunstacademie heeft opgezet. Ze behoort tot zijn eerste groep leerlingen en leert bij hem schilderen in olieverf. Daarna neemt ze les bij kunstenaar Morgaine Parris (1959), met wie ze zelfs naar Cuba reist voor een intensieve cursus muurschilderen. Morgaine’s Art Heals Foundation organiseert daarna een kunstreis naar Florence én ze gaan naar New York waar ze les krijgen van Dominique Medici, een docent aan de Art Students League of New York.
Encaustiek
Via een kunstmaatje komt ze in contact met de Colombiaanse kunstdocent Maria Theresa Velez✝︎, die haar leert werken met encaustiek. Sinds ze de twee schilderijtjes van Ria Houwen had gekocht, was dat een techniek die ze graag wilde leren.
Daarnaast ziet Velez dat Rochelle vooral gebaat is bij het verfijnen van haar schilderstijl. Velez helpt en stimuleert haar om haar emoties te uiten op het canvas. Ze daagt Rochelle voortdurend uit om bij zichzelf te rade te gaan over haar keuzes. “Het was best een moeilijke periode maar achteraf besef ik hoeveel ik van haar geleerd heb,” vertelt ze openhartig.
Inspiratie voor Dualismo
Het schilderij waarmee Rochelle meedeed aan de expositie in 2017 hangt bij haar thuis in de huiskamer. Tijdens de tentoonstelling werd het geëxposeerd onder de titel Tribute to our Heroes.
“Die titel vond ik toch niet zo passend”, merkt ze bedachtzaam op. “Het dekte niet wat ik écht wilde uitdrukken. Maar ja, toen ik eenmaal Dualismo had bedacht, was het voor de organisatie te laat om het nog te veranderen”.
“Mijn grootvader en vader werkten bij de raffinaderij en als kind ontbrak het ons aan niets. De figuren in het schilderij staan niet alleen symbool voor mijn vader en mij, maar voor alle Shell- of Isla-werknemers”, zegt ze peinzend.
Ze wijst op het schilderij en vervolgt, “Het kleine meisje staat wel vrij, maar als je goed kijkt, loopt ze gevaarlijk dicht bij de buizen. Weet je, de fabriek bracht veel vervuiling. Op het Maria Immaculata Lyceum (MIL) hadden wij altijd last van de rook”.
Rochelle kijkt op en zegt, “Het dualisme van welvaart en gezondheidsrisico’s, dát was eigenlijk het verhaal”.
Leeg canvas
Gaandeweg groeit de kunst uit tot een belangrijk onderdeel van haar leven en Rochelle merkt dat haar creativiteit, haar ondersteunt in haar werk. Ze kan snel oplossingen bedenken en moeiteloos nieuwe initiatieven opstarten. “Geef mij een leeg canvas, en ik kan altijd iets verzinnen,” zegt ze. “Zo kijk ik ook naar mijn werk. Fouten maken hoort erbij: je kan altijd bijsturen of opnieuw beginnen.”
Betekenisvol moment
De werkjes van Ria Houwen raakten haar op meerdere niveaus, maar het belangrijkste is dat ze haar inspireerden, want via die aankoop maakte ze kennis met encaustiek. Dat spoorde haar aan om zich in meer schildermethodes te verdiepen waardoor ze haar blik op de beeldende kunst langzaam maar zeker verbreedde.
Ze bekijkt de schilderijtjes niet dagelijks, zegt ze. “Soms valt mijn blik erop en dan droom ik er even in weg, en dat gebeurt vaker bij werk dat me raakt.”
Voor Rochelle was vooral het moment van aankoop betekenisvol, omdat het voelde als een bevestiging dat ze op het juiste spoor zat, dat ze iets aan het terugvinden was waarvan ze niet eens wist dat ze het verloren had. “En eerlijk …, ik zal het schilderen nooit meer loslaten,” knikt ze.
Wisselwerking
Het begon klein, maar tegenwoordig speelt kunst op alle niveaus een belangrijke rol in haar leven. Rochelle werkt dagelijks in haar eigen studio aan huis. De praktijk van het schilderen heeft haar creativiteit aangescherpt, haar kijk op kunst verdiept en haar ontvankelijker gemaakt voor het werk van anderen. Het is een voortdurende wisselwerking en voor Rochelle een wezenlijk onderdeel van haar identiteit.
