Ik studeerde kunstgeschiedenis en had net mijn eerste jaar achter de rug toen ik een bezoek bracht aan de beeldentuin van Nel Simon en Norva Sling, op Sta. Maria. In verband met de zomervakantie in Nederland was ik voor een maand terug op Curaçao. Mijn ouders vertelden over de beeldentuin van de twee kunstenaars waar iedereen het op dat moment over had, en Ik had niet veel aansporing nodig om een bezoekje in te plannen.
Op de universiteit leerde ik over de grootheden in de Europese kunstgeschiedenis. In de beeldentuin van Nel en Norva stond ik op een plek waar de geschiedenis gevormd wordt en ik voelde mij klein en verloren want hier werd kunst gemaakt en gepresenteerd op een heel vanzelfsprekende wijze vanuit een primair zelfbewustzijn. Het was vertrouwd maar ook gedurfd.
Wat ik daar zag en ervaarde wilde ik vasthouden, in mijn hoofd. Maar ik wist niet hoe ik die veelheid van indrukken kon verwerken, laat staan opslaan in mijn brein. Iets kopen zou logisch zijn, en juist dat was ‘out of the question’ want alle werken waren groot en ik zag zo wel dat alles buiten mijn bereik was.
Bij het weggaan kwam ik Norva Sling tegen; ze hield mij aan en we maakten een kort praatje. Ze was vriendelijk en geïnteresseerd. Ze wilde weten wie ik was, waarom ik er was en wat ik mooi vond. Gewoon, the usual.
In een soort werkplaats had ik een klein maar heel mooi en eenvoudig beeld zien staan en tijdens het gesprek probeerde ik er een beetje terloops naar te informeren. Norva had mij natuurlijk door. Nu ik haar beter ken, weet ik dat ze altijd alles meteen door heeft, maar toen wist ik dat nog niet.
De prijs die Norva mij gaf deed de hemel opengaan en engeltjes naar beneden dalen. Ze legde mij geduldig uit dat het beeld nog de oven in moest en dat daardoor de kleur zou veranderen. Norva zou het voor mij apart houden en ik hoefde mij niet gebonden te voelen, zei ze lief. Maar ik was al verknocht en verkocht.
Ik denk dat ik een week later terugging. Het beeld was klaar en stond op mij te wachten. Het was mijn eerste kunstaankoop. Vreemd genoeg maakte de koop mij verlegen want ik begreep niet waarom ik er zo blij mee was. Het gebeurde gewoon. Het beeld ging mee terug naar Utrecht, waar ik studeerde, en is altijd bij mij gebleven, waar ik ook woonde.
In 2018 kwam de ouevre-catalogus ‘Norva Sling. Vormen van Liefde.’ uit, met al haar werk. Mijn beeld van Norva staat er niet in. Ik vroeg Norva er later nog naar, maar zij kon zich het beeld of mijn bezoekje destijds, niet meer herinneren. Ik had het in 2012 nog naar haar gebracht voor onderhoud, maar zelfs dat herinnerde zij zich nog maar heel vaag.
Het is een beeld dat vergeten lijkt door de maker en niet is opgenomen in de oeuvre catalogus. Het draagt haar signatuur en ik weet dat ik het in 1989 bij haar heb gekocht. Vergeten of niet, het heeft bij mij altijd een mooie plek in huis en ik vind het een prachtig. Liefde en waardering, meer heeft een kunstwerk niet nodig.
